Moja historia. Ciąża - I trymestr🤰

Dzień dobry! 

Jak wiecie, w marcu tego roku zostałam mamą. Pomyślałam, że powinnam na swoim blogu, który tak naprawdę jest częścią mnie, którego piszę odkąd skończyłam osiemnaście lat, który był ze mną gdy zaczęłam pierwszą pracę, gdy wychodziłam za mąż, w każdym ważnym momencie mojego dorosłego życia, podzielić się historią mojej ciąży i porodu. Z uśmiechem na ustach będę wracać do tego wpisu za pięć, dziesięć czy piętnaście lat. Dlaczego pisać będę o tym tak późno? Długo zastanawiałam się nad tym czy opublikować taki post. Lubiłam pisać o moim życiu, nigdy nie miałam problemu, dzieląc się najbardziej osobistymi momentami mojego życia. Do teraz. Ciąża i dziecko stały się dla mnie tematami delikatnymi, subtelnymi, wyjątkowymi, tak że przez długi czas chciałam zachować je wyłącznie dla bliskich. Teraz uważam, że dobrze będzie to wszystko opisać, tak z grubsza, jak każdą ważną chwilę mojego życia. Wczesny czas razem z Piotrusiem, zachowam wyłącznie w swojej pamięci, jako najbardziej osobiste, cudowne i kochane momenty. 

Nasza decyzja o dziecku była przemyślana. Obydwoje przygotowywaliśmy się do tego, choć bez presji. Nie wyczekiwałam z testem ciążowym, nie prowadziłam kalendarzyka, po prostu pozwoliliśmy, by bieg zdarzeń sam zadecydował, kiedy będzie ten moment. 

O tym, że jestem w ciąży, dowiedziałam się w szóstym tygodniu. Od początku. Zaczęło się od lekkich zawrotów głowy. Sądziłam, że to przez upały i mały dopływ świeżego powietrza, akurat był lipiec. Pamiętam, jak powiedziałam mężowi, że mi lepiej, gdy plewiłam ziemniaki. Po kilku dniach zaczęły się wymioty, ale takie wymioty, jakich nigdy wcześniej nie miałam, a chorowałam na migrenę. Wymiotowałam głównie rano, ale kilka razy pod rząd, sama nie wiem czym, bo miałam pusty żołądek. Ledwo stałam na nogach. To był taki ból, że pomyślałam, że pękło mi coś w brzuchu. Pojechałam do lekarza rodzinnego. Po opowiedzeniu o moich symptomach lekarka zaśmiała się i poleciła kupić mi test ciążowy. Po powrocie do domu zrobiłam od razu dwa, różnych firm. Oba pokazały dwie kreski (mam je do tej pory, piękna pamiątka). Udało się, choć nie było to trudne. Ulżyło mi, sądziłam, że czekają mnie bolesne badania z kamerą i z sobą w roli głównej na ekranie w szpitalu. Jednak okazało się, że może byłoby to mniej bolesne niż nudności. Pierwsze dwa tygodnie praktycznie nie wstawałam z łóżka. Okropnie się czułam, bolało mnie wszystko a najbardziej brzuch. Nie mogłam jeść. Ciągle płakałam. Od samego rana czekałam na wieczór, bo tylko śpiąc, nie czułam bólu. Potem stopniowo czułam się lepiej. Zaczęłam jeść (niemal wyłącznie tosty z serem). Dalej byłam obolała, podczas kąpieli pod prysznicem robiło mi się słabo i wymiotowałam na widok lodówki. Przez pierwszy miesiąc w ogóle nie zbliżałam się do kuchni. Teraz wspominam to z uśmiechem, ale wtedy, uwierzcie, nie było mi wesoło. Na nudności brałam Prevomit. Polecam, czułam lekką poprawę. Zazdrościłam koleżankom, które nie miały takich boleści. Jedna mówiła nawet, że nie miała żadnych objawów. Czy to możliwe? Być może. Ponoć każda ciąża jest inna. Mimo kiepskiego początku z dnia na dzień było ze mną lepiej. Nie był to co prawda stan z przed ciąży, ale znów zaczęłam chodzić na zakupy albo spotykać się ze znajomymi. Mimo towarzyszących mi boleści bardzo cieszyłam się z ciąży. Sądziłam, że będzie lepiej, łatwiej, mniej boleśnie, ale myśl o moim dziecku dodawała mi sił. Chciałam cieszyć się ciążą, ale odkąd się o niej dowiedziałam, nie mogłam doczekać się spotkania z maluszkiem. 

Mój pierwszy trymestr był przede wszystkim bólem. Nieznośnym, dokuczliwym i męczącym. Gdy najgorsze minęło, pojawiły się odruchy wymiotne na widok wszelkich mięs, kiełbas, parówek, a także na intensywne zapachy np. szamponu. Jadłam niewiele, mimo to tyłam równiutko 4 kg miesięcznie. Drugim potwornym zapachem po mięsie, były papierosy. Do tej pory robi mi się niedobrze gdy czuję palony lub podgrzewany tytoń. Długie kąpiele, które tak uwielbiałam, nie wchodziły w grę. Kręciło mi się w głowie gdy chciałam umyć włosy. Polubiłam za to spacery na świeżym powietrzu, drzemki i siebie bez makijażu. Spokój i odpoczynek były dla mnie najważniejsze.

Co mogłabym poradzić kobietom z podobnymi przemyśleniami? Dajcie sobie czas. Zadbajcie o siebie i swoje potrzeby. Czujecie, że musicie leżeć? Róbcie to. Jeżeli macie możliwość odpoczywajcie jak najwięcej. To nie egoizm, to realna potrzeba, którą trzeba spełnić. Wasze zdrowie fizyczne i psychiczne jest bardzo ważne. Nie dajcie sobie wmówić (ja to słyszałam), że nie można cały dzień leżeć i trzeba wstać. Owszem można. Wstaniecie potem silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Ciąża, choć bywa trudna, bywa męcząca, to wspaniały stan. Niesamowite chwile. 

Wspominam pierwszy trymestr z radością i łzami w oczach. Niemal na samym początku ciąży usłyszałam po raz pierwszy bicie serca dziecka. Było takie szybkie. Po raz pierwszy zobaczyłam je na USG. Taką malutką kuleczkę. Tak blisko, a tak daleko. Jeszcze nie poczułam dziecka, jeszcze nie mogłam go dotknąć, jeszcze nie usłyszałam jego głosu a już wiedziałam, że będzie moim malutkim ideałem. Każda wizyta u ginekologa, choć poniekąd niespokojna, bo człowiek zastanawia się czy wszystko w porządku, to magiczna. Czas na chwilę się zatrzymuje i jesteś tylko ty i twoje dziecko na ekranie monitora. Nie czułam nigdy wcześniej czegoś tak emocjonującego, silnego i doskonałego jak miłość do dziecka.

Ciekawa jestem jak wy wspominacie swój pierwszy trymestr ciąży. Wyglądał podobnie a może zupełnie inaczej? Podzielcie się swoją historią w komentarzu. Jeżeli macie do mnie pytania, również je tam zostawcie. Mój chaotyczny, pisany pod wpływem emocji wpis może nie zawierać wszystkiego tego o czym chciałam powiedzieć. To są takie emocje... ciężko pisze się ze szklanymi oczami.

Wszystkie grafiki, które znajdują się w tym wpisie, pochodzą pinterest.com

Na dziś to wszystko. Dziękuję Ci za przeczytanie mojego wpisu. Skomentuj, udostępnij lub poleć, by pomóc mi się rozwinąć. Zapraszam ponownie, już niedługo nowy post ♥

 

 contakt: neko_chan@vip.onet.pl