My horror story

Ohayo ♥

Dzisiaj zaprezentuję wam sukienkę od sheinside (link, zobacz jak wyglądają w niej inni), ale nie to będzie głównym tematem, a otoczką tego o czym dziś chciałabym napisać. 

Wierzysz w duchy?

Dziś będzie tak trochę tajemniczo, może niepokojąco... temat nasunął mi się podczas oglądania kilku kolejnych filmów, podczas moich częstych seansów. Jestem wielką fanką azjatyckich horrorów, ogólnie kocham horrory i oglądam je bardzo często. Po ostatnim seansie w którym to obejrzałam "Apartament" i "Opowieść o dwóch siostrach" nasunął mi się na myśl pomysł, aby napisać dziś taki post tematyczny. 

Ciekawa jestem waszych odpowiedzi na zadanie przeze mnie pytanie: wierzysz czy też nie? Może na początek sama odpowiem i uzasadnię dlaczego akurat uważam tak a nie inaczej. Otóż wierzę, wieżę głębiej w duchy, dusze i demony niż w biblijnego Boga. W zasadzie moje uzasadnienie to historia, która przytrafiła mi się gdy jeszcze chodziłam do gimnazjum, a więc co najmniej cztery lata temu.

Pewnej nocy, jak każdej nocy, spałam jak zabita. Pamiętam, że była to jakaś noc weekendu, ponieważ nie wstawałam nazajutrz do szkoły. W każdym bądź razie obudził mnie hałas, tak jakby ktoś szukając czegoś w swoim piórniku uderzał o siebie drewnianymi kredkami. Byłam zaspana, ale nie głucha, słyszałam dokładnie i nie ma nawet mowy o tym, by to mi się przesłyszało. Gdy się obróciłam, a spałam z głową skierowaną do ściany, zobaczyłam jak na środku mojego pokoju siedzi na drewnianym krześle, młoda dziewczyna z pochyloną głową, szukając czegoś w czymś na kształt piórnika. Możecie mi wierzyć bądź nie, ale tak wystraszona nigdy nie byłam i zapewne już nie będę. Mogłabym w tamtym momencie wypluć serce, gdyby to fizycznie było możliwe. Ze strachu sparaliżowało mnie całą, nie mogłam się poruszyć, nie wspominając o tym by coś powiedzieć. Nawet gdybym mogła, nie chciałam, za bardzo się bałam by cokolwiek zrobić, powiedzieć lub nawet pomyśleć.

Wróciłam do żywych dopiero w tedy, gdy dziewczyna na krześle w niebieskiej otoczce zniknęła, a w moim pokoju znów zrobiło się cicho i ciemno. Zdaję sobie sprawę z tego, że historia wydaje się być nieprawdopodobna. Możliwe że i jest, ale jestem pewna tego co widziałam i co słyszałam. Nie brałam w tamtym okresie żadnych leków, ani na nic nie chorowałam, więc nie ma tu mowy o tym że coś mi się uroiło. Od tamtej pory zaczęłam wierzyć coraz mocniej w to, że czeka coś na nas po śmierci i co ciekawe, zaczęłam oglądać coraz więcej horrorów. Gdzieś w głębi uważam, że strach to miłe odczucie. Po tym wydarzeniu, kiedy odczuwałam go bardzo intensywnie, myślę że podświadomie szukam czegoś, co pozwoliłoby mi poczuć się tak znów. Dziwne... dlaczego uczucie strachu mi się podoba.

Mogłabym zmyślić wiele historii, tylko po co? Opisałam wam całą historię, którą znają tylko najbliższe mi osoby. Pewnie mi się nie dziwicie, chciałabym zachować opinię osoby psychicznie zdrowej i zrównoważonej. 

Czekam na wasze odpowiedzi, bądź historie. Może nie jestem osamotniona w takich paranormalnych doznaniach.

Kocham was czytelnicy ♥