Żadna praca nie hańbi, ale każda męczy.

~ Ohayo ♥ ~ 

Bardzo was przepraszam moje kociaki, że wrzesień był jaki był, że aktywności na blogu za bardzo widać nie było. Wszystko się zmieni, zmieni się też dzień dodawania wpisów na- nieokreślony. Pomyślałam, że nie co spontanizmu przyda się i na gorsze nie wyjdzie i tak blog ogólnie jest zakręcony i pokręcony, ale takiego go lubię, pasuje do mnie. 

  

Rozpoczyna się październik, zbliżamy się do dwóch, ważnych dla mnie dat. Po raz, 25 obchodzę dziewiętnaste urodziny <jaka ja dojrzała hi hi> a po dwa, mój blog w tym miesiącu obchodzić będzie pierwszą rocznicę. Awwwwuu ♥

  

Cóż, nie chwaląc się <aha na pewno> byłam ostatnimi czasy w kinie, razem z Rafałem ♥. Nie wiedziałam zbyt dokładnie na co się piszę, wiedziałam tylko że film na który idę jest filmem historycznym o nieprzekonywującym mnie haśle "Miłość w czasach apokalipsy". Może to i dobre, dla znawcy i fanatyka romansów. Interesował mnie inny motyw, ukazanej w filmie wojny. Chodź historia to mój nielubiany przedmiot <ile o tym jak podchodzimy do przedmiotu decyduje jak podchodzimy do nauczyciela...> czarne opowieści zza świata wojny w Polsce, są mi dobrze znane. Typowej "historii" jakiej oczekiwałam nie zobaczyłam... co nie zmienia faktu że z kina wyszłam w szoku- pozytywnym.

Recenzja time! 

Miasto 44 to nowy film Jana Komasy, produkcji polskiej, o dość wysokiej ocenie <m.in. na filmwebie> jakie oceny są przypisane, jakie recenzje są wystawione- nie ma dla mnie większego znaczenia. Muszę iść, zobaczyć i ocenić film z perspektywy zwykłej nastolatki, a nie starego filmowego wyjadacza. Czytanie takiej recenzji nie ma dla mnie sensu, bo jak podzielać zdanie z człowiekiem, który twierdzi że twój ulubiony film jest słaby?

Napiszę własną recenzję, a do was należy już decyzja: obejrzę go lub nie obejrzę.

Historia filmu, bez rewelacji, dwoje zakochanych, trochę zazdrości, trochę seksu, trochę płaczu... nie żeby nie było to poruszające... po prostu nie lubię wątków miłosnych, paradoksalnie uważam że to jedne z najważniejszych części każdej historii. Pełnią w filmach funkcję porównywalną do funkcji taśmy klejącej. Zanim zapytasz mnie "Więc jak czujesz miłość, jak możesz być zakochana nie poruszając się widząc smutne, emocjonalne historie?" przypominam ci jak ważne jest odróżnienie rzeczywistości od filmu.

Wracając do tematu, główny wątek tematyczny nie jest dla mnie, po prostu, zwyczajnie. Idąc dalej, zaraz za fabułą ogólną są wątki poszczególne, czyli m.in. wojna. Pokazana tak jak wojna, krew, strzały, wszystko oddane dość realistycznie <i głośno> więc tu nie mam prawa ponarzekać. Gra aktorska? Całkiem dobra, poza tym że miałam wrażenie jakby ktoś zrobił "Kopiuj" "Wklej" między filmem "Miasto 44" a "Sala samobójców". Z recenzji nic specjalnego prawda? Jednak jest coś co w filmie przykuło moją uwagę, sprawiło że przykleiłam się do fotela i wciągnęłam się w film już do końca - efektywność i wzbudzanie emocji.

Efekty specjalne to pierwsza sprawa która sprawiła że film "Miasto 44" stanęło wysoko wysoko na półce "Najlepsze filmy według Ayuny". Cały film przedstawiony w stonowanym i starodawnym stylu, niczym prawdziwy wojenny film <no może poza tymi wyostrzonymi obrazami> przeplatany jest w krótkich, co prawda, ale wystarczających momentach ciepłym kolorem. Co mam na myśli?

Mały spoiler! Scena w której dziewczyna całuje się z chłopakiem w wyniku impulsu. Cały świat wokół nich zatrzymuje się i sprawia wrażenie kompletnie nie istniejącego, jakby stali oni sami. Obok, nad i pod nimi przelatują wystrzeliwane z karabinu pociski, a wszystko to w zwolnionym tempie przy muzyce nowej i energicznej. Pokochałam tą scenę! nigdy nie widziałam do niej podobnej, to było coś nowego, świeżego, coś czego dopatrzeć nie mogłam się w innych produkcjach. Aww <3

Druga scena równie dobra jest trochę mniej romantyczna, a w zasadzie kompletnie zupełnie na odwrót. Nie zdradzę jej jednak, ponieważ nie toleruję spoilerów <la la la>.

Trzecia scena jest sceną erotyczną <nie taką jaką macie na myśli> chodzi o sposób pokazania miłości... uprawianej przy akompaniamencie techno <tu stawiam znak zapytania bo nie wiem czy to było techno, elektro czy coś innego> to również coś, czego wcześniej nie widziałam.

Wzbudzanie emocji- my, młodzież często mamy tak zakodowane w głowie, że do wojny ani polityki uwagi nie przykuwamy. Wzbudzić w nas można zainteresowanie poprzez jasny i prosty przekaz, taki jak własnie w tym filmie został zawarty. Myślicie że dlaczego organizują wycieczki na takie filmy? Przekaz do mnie trafił, przecież nie różnię się niczym konkretnym od reszty przedstawicieli techników.

Podsumowanie.

Film bardzo dobry, polecam nie tylko młodzieży. Poprzez staranność w scenach, poprzez wprowadzenie nowości i motywów, których wcześniej nie poznałam, poprzez dobrą grę i prosty zrozumiany język film stał się arcydziełem- na miarę oceny nastolatki.

Długa recenzja? Ale prawdziwa i prosto z mojego serduszka. Lubię je pisać, podobała się wam? Mam wiele do powiedzenia na temat filmów, ponieważ je kocham! ;3

  

Kocham was moje maluchy <3

Dziękuję że jesteście ze mną ♥